Rechtbank Limburg 30-05-2017, ECLI:NL:RBLIM:2017:11223

Reeds het feit dat de man op [2015] in het huwelijk is getreden met mevrouw [X] die een eigen inkomen geniet, vormt een relevante wijziging van omstandigheden, zodat de vrouw in haar verzoek kan worden ontvangen.

Gelet op de datum van indiening van het verzoekschrift door de vrouw (15 juli 2016), acht de rechtbank het redelijk om bij de beoordeling en de eventuele vaststelling van een partnerbijdrage, deze niet eerder te laten ingaan dan per de eerste van de maand volgend op die waarin het verzoekschrift is ingediend, derhalve 1 augustus 2016, omdat de man vanaf die datum rekening heeft kunnen houden met de eventuele verschuldigdheid van de verzochte partnerbijdrage

Bij echtscheidingsbeschikking van 25 oktober 2006 heeft de rechtbank Maastricht niets over de behoefte van de vrouw overwogen. Gelet op het feit dat het de man destijds aan draagkracht ontbrak, is bij voormelde beschikking geen partnerbijdrage opgelegd.

De vrouw heeft haar maandelijkse behoefte via de zogenaamde Hof-formule, na aftrek kosten kinderen), becijferd op € 1.680,- in 2006 en (na indexering) op € 1.990,- in 2016.

De man heeft onder andere de hoogte van het netto besteedbaar gezinsinkomen waar de vrouw van uitgaat, bestreden. Ook stelt de man dat de vrouw niet met toepassing van de Hof-formule kan volstaan.

De rechtbank oordeelt als volgt.

Nog los van de vraag of de vrouw haar behoefte met de Hof-formule op zichzelf voldoende heeft onderbouwd en juist heeft becijferd, kan dit de vrouw hoe dan ook niet baten, gelet op hetgeen hierna wordt overwogen.

Er is geen rechtsgrond op grond waarvan de vrouw gedurende een periode van 12 jaar zonder meer aanspraak kan blijven maken op een alimentatie die is gebaseerd op hetgeen partijen ten tijde van het huwelijk hebben verdiend. De behoefte van partijen kan geacht worden te ‘verbleken’ naarmate er meer tijd verstrijkt tussen de feitelijke echtscheiding en de (hernieuwde) vaststelling van de partneralimentatie omdat de lotsverbondenheid na echtscheiding door tijdsverloop geleidelijk afneemt. Indien sprake is van verbleking van de behoefte is niet langer de welstand tijdens het huwelijk maatgevend bij de vaststelling van de behoefte, maar kan de behoefte worden bepaald op basis van de welstand direct voorafgaand aan de procedure waarin vaststelling of wijziging van de partneralimentatie wordt verzocht, wat tot gevolg kan hebben dat de behoefte in beginsel wordt gesteld op het bedrag waar de onderhoudsgerechtigde op dat moment van leeft én dat het op de weg van die onderhoudsgerechtigde ligt om feiten en omstandigheden te stellen waaruit kan worden afgeleid dat en waarom concreet haar behoefte hoger zou zijn.

Zijdens de man is ter zitting uitdrukkelijk naar voren gebracht -hij heeft dit ook reeds bij verweerschrift onderaan pagina 1, zij het in wat bedektere termen, aangehaald- dat, aangezien ten tijde van de indiening van het verzoek bijna 10 jaren na inschrijving van de echtscheidingsbeschikking zijn verstreken, de vrouw haar levenspatroon zodanig aan haar inkomenssituatie van de afgelopen 10 jaar heeft aangepast dat er geen huwelijksgerelateerde behoefte meer is. Dit standpunt van de man heeft de vrouw vervolgens niet weersproken anders dan door zich ter zitting te blijven beroepen op de Hofformule omdat dat een “mooie leidraad geeft” en “er geen betere methode is” en overigens “de behoefte lastig te onderbouwen” is.

De rechtbank is van oordeel dat, gezien het niet gemotiveerd weerspreken van het standpunt van de man over het verbleken van de behoefte, de behoefte van de vrouw in 2016, ten tijde van de indiening van haar verzoek, in beginsel kan worden gesteld op het inkomen waarvan zij leeft (iets boven bijstandsniveau zoals zij zelf heeft gesteld). In het verlengde van dit oordeel heeft het op de weg van de vrouw gelegen om, nu zij stelt tot € 1.000,00 per maand behoefte te hebben aan een partnerbijdrage, die behoefte met feiten en omstandigheden, zoals een zo concreet mogelijk behoeftelijstje met daaraan gekoppelde bedragen, te stellen. De vrouw heeft aan die stelplicht niet voldaan, in ieder geval niet door het door haar bij haar verzoekschrift overgelegde lijstje van uitgaven tijdens het huwelijk en wat daarvan in haar actuele inkomenssituatie al dan niet meer van over is gebleven. Dat lijstje voldoet niet aan de redelijkerwijs aan een concreet behoeftelijstje te stellen eisen.

Gelet hierop, gelet op het tijdsverloop, alsmede gelet op het feit dat de vrouw sinds de echtscheidingsdatum geheel financieel onafhankelijk van de man heeft geleefd, is de rechtbank van oordeel dat de vrouw niet heeft aangetoond dat er nog een behoefte kan worden aangenomen, althans in ieder geval niet een behoefte die hoger is dan het huidige NBI van de vrouw.

Op basis van het voorgaande dient het verzoek van de vrouw te worden afgewezen.